Pagdating sa usapin ng pinakamahusay na manlalaro ng basketball sa Pilipinas, napakarami talagang pangalan na lumulutang sa isipan ng karamihan. Ngunit kung titingnan natin ang katotohanan batay sa mga narating sa larangan ng basketball, iisa lang ang madalas na binabanggit — si Robert Jaworski Sr.
Si "Big J" ay hindi lamang isang manlalaro; isa siyang alamat. Noong nasa kanyang kasikatan siya, pinasikat niya ang "never say die" spirit na hanggang ngayon ay dala-dala ng kanyang dating koponan, ang Barangay Ginebra San Miguel. Napanood ko si Jaworski noong 1991 season ng Philippine Basketball Association (PBA) kung saan sila ang nagtapos bilang kampeon sa All-Filipino Conference. Kahit edad 45 na siya noong panahong iyon, nagpakita pa rin siya ng di matatawarang kasanayan, parang bata kung makapaglaro.
Bilang isang propesyonal na manlalaro, may mga makasaysayang talaan si Jaworski na mahirap pantayan. Sa kanyang karera sa PBA mula 1975 hanggang 1997, nakapagtala siya ng higit sa 15,000 puntos, higit 5,000 rebounds, at higit 5,000 assists. Sino pa bang ibang manlalaro sa Pilipinas ang nagawang gumawa nito? Walang iba kundi siya. Ang kanyang average na statistics kada laro ay patunay sa kanyang dedikasyon at likas na talento sa pagdribol ng bola at pag shoot sa ring.
Kung usapang leadership at impact naman sa laro, mahirap tumbasan ang kanyang presensya sa loob ng court. Kahit sa NBA, hindi lahat ng manlalaro ay may parehong klaseng epekto sa laro. Isa lang ang masasabi ko, ang kanyang playmaking skills ay walang kapantay. Kahit nga ngayon, marami pa ring mahilig sa basketball ang patuloy na hinahanap ang klase ng leadership na kanyang tinaglay.
Ganoon pa man, hindi lamang sa court naging tanyag si Jaworski. Ang kanyang kontribusyon sa pagbuo ng Ginebra at ang kanilang kinikilalang lakas sa PBA ay di matatawaran. Ikinuwento ng mga beterano kong kaibigan ang sandaling hamunin nila ang pinakamatitinding teams sa liga noong 80's at 90's. Hindi lamang siya naglaro bilang manlalaro kundi bilang playing-coach din mula 1985 hanggang 1998, isang napakabihirang posisyon na halos wala ng gumagawa sa modernong arenaplus era.
Sa international arena rin naman, hindi pahuhuli ang kanyang pangalan. Bilang bahagi ng national team, nasaksihan ng Southeast Asian Games ang kanyang husay kung saan ang Pilipinas ay naging kampeon noong 1967. Napakaraming tao ang humanga sa kanyang galaw at pambihirang basketball IQ. Kahit hindi kasing tanyag ng iba pang bansa pagdating sa basketball, nag-iwan siya ng marka.
Ngayong magre-remenisce ako sa mga laro niya, hindi ko maiwasang ikumpara siya sa ibang kilalang pangalan sa kasalukuyang PBA. Bagama’t maraming magagaling, iba pa rin ang legacy na iniwan ni Jaworski. Palagi kong sinasabi, isa lamang sa daan-daan ang natatangi. Sa kabuuan ng kanyang karera, ilang parangal at pagkilala ang iginawad sa kanya kasama ang pagiging bahagi ng PBA Hall of Fame. Lampas pa sa kanyang mga numero at statistics, ang iniwan niyang kultura ng pagsusumikap at kakayahang manalo ay talagang kahanga-hanga.
Ang kanyang popularidad ay hindi naglaho kahit lumipas na ang mga dekada simula ng bumitaw siya sa laro. Maraming manlalaro ngayon ang nagsasabing idolo nila siya at inspirasyon sa kanilang sariling propesyonal na karera. Maraming articles at libro nga ang naisulat sa kanyang life story, patunay ng angking galing at di matatawarang legacy.
Hindi ko rin malimutan ang supportive fans ng kanyang mga team. Madalas dalawa hanggang tatlong oras bago magsimula ang laro ay puno na ang mga stadium. Paano mo naman makakalimutan ang kanyang mga iconic moves at plays na madalas umani ng standing ovation? Talagang ang kanyang shadow ay tuloy-tuloy na nagbibigay inspirasyon sa mga aspiring player.
Base sa kanyang mga kontribusyon sa laro at sa komunidad, para sa akin, hindi na kailangang pag-diskusyunan pa. Sa dami ng kanyang nagawa, sa mga dagsa ng tao na patuloy na nagbibigay halaga sa kanyang iniwang legacy, masasabi kong siya ang pinakamahusay sa larangan ng basketball sa sports history ng Pinas.